نقد و بررسی فیلم «در محوشدگی» (In The Fade)

خلاصه داستان:

در میان جامعه ترکهای ساکن هامبورگ در آلمان، زنی می‌خواهد انتقام خانواده‌ خود را بعد از انفجار بمب بگیرد.

درام انتقامی بی‌مایه فاتح آکین، در بهترین حالت یک فیلم تلویزیونی است؛ ضعیف، خنثی و دور از مسائل روز. «در محوشدگی» قصه زنی آلمانی است که همسر ترک و پسر کوچکش را در بمب‌گذاری تروریستی از دست می‌دهد. وقتی سیستم قضایی مزخرف نمی‌تواند گناهکاران بی‌شرم و گستاخ را به سزای اعمال‌شان برساند، زن دست به کار می‌شود و خالکوبی سامورایی نیمه‌کاره‌اش را کامل می‌کند و آستین‌ها را بالا می‌زند تا کار را تمام کند؛ خانواده همسرش و اطرافیان هم به‌دلیل خط قرمزهای قانونی یا غیرقانونی ترجیح می‌دهند سکوت کنند. آن‌ها از قصه کنار گذاشته می‌شوند و میدان را برای بلوند انتقام‌جو خالی می‌کنند.

آکین فیلم را با الهام از حملات نژادپرستانه نازی‌ها به اقلیت‌ها در آلمان بین سال‌های 2000 تا 2007 ساخته است؛ موضوعی که تا وقتی ادامه دارد، می‌توان به آن پرداخت، زنده‌بودن راست افراطی در اروپا و عادی‌سازی مسئله بیگانه‌هراسی و ترغیب به آن در سیاست جریان اصلی هنوز هم مسئله روز است، اما در سال 2017 به نظر می‌رسد فیلم با این خط داستانی به نوعی می‌خواهد از اشاره‌کردن به مسئله آشکارتر و مهم‌تر حملات داعش و اسلام‌هراسی فزاینده پرهیز کند. فیلم از زیر بار این‌ مسائل شانه خالی می‌کند و در نهایت، رنج و دغدغه درونی نینجا (قهرمان داستان)، درامی لیبرال، مضحک و بی‌اهمیت می‌سازد.

سکانس افتتاحیه فیلم که ازدواج نوری و کاتیا را در زندان نشان می‌دهد، سبک ویژه‌ای دارد، اما بعد حمله تروریستی اتفاق می‌افتد. آکین درماندگی احساسی را به‌خوبی منتقل می‌کند و همین‌طور عداوت بین مادر کاتیا، آنه‌ماری و والدین نوری، علی و هولیا. در ادامه کاتیا ذره‌ذره به شک می‌افتد که پلیس قصد دارد با مقصر جلوه‌دادن همکاران قدیمی نوری (که قبلا فروشنده موادمخدر بوده) پرونده را ببندد، اما ناگهان خبر می‌رسد چند نازی دستگیر شده‌اند و همه این ماجراها کنار گذاشته می‌شود، نوعی ساده‌انگاری که فیلمنامه آکین به‌سادگی به آن تن داده است.

بخش محاکمه در دادگاه، با بازی خوب یوناس کریش، کنترل‌شده و قابل‌باور است. دنیس موچیتو هم در نقش وکیل کاتیا خوب ظاهر شده است. شاید اگر فیلم یک درام دادگاهی معمولی بود، نتیجه بهتری حاصل می‌شد. بعد از اعلام حکم دادگاه، اکشن قصه آغاز می‌شود و از این‌جا به بعد فیلم به‌شکل عجیبی باورناپذیر و سطحی می‌شود. کروگر همه تلاشش را کرده، اما نمی‌توان گفت نقش‌آفرینی‌اش خوب است؛ البته فیلمنامه و کارگردانی هم چیز زیادی در اختیارش نگذاشته است. اکشن به فداکاری مضحکی ختم می‌شود که باید در مرحله ویرایش فیلمنامه دور ریخته می‌شد. «در محوشدگی» نه بهترین تصویری است که از کروگر دیده‌ایم، نه بهترین اثر آکین.