پیتر بروک یکی از سرشناسترین نامهای تاثیرگذار بر تئاتر معاصر جهان بود و بسیاری او را میراثدار نگاه برشت، آرتو و گروتوفسکی در تئاتر میدانستند. او در طول دوران حرفهای خود آثار بسیار مهمی از جمله «مارا/ساد» و اقتباسی تئاتری از حماسه «ماهابراتا» را ساخت و برنده جوایز مهمی از جمله چندین جایزه تونی، امی، جایزه لارنس اولویه و همچنین نشانهای افتخاری مثل نشان سلطنتی ژاپن، جایزه ایتالیا، نشان فرماندهی امپراتوری بریتانیا و نشان شوالیه فرانسه را برد.
همچنین جایزه افتخاری پادما شیری یکی از باارزشترین نشانها دولت هند را برای دستاوردهای هنری خود دریافت کرد.
بروک و آثارش ارزشی خاص برای ایرانیان داشتند، اول به دلیل اینکه بخش اعظمی از آثار و پژوهشها او به به فارسی ترجمه شده بود و تاثیر عمیقی برتئاتر ایران داشت و دوم اینکه او یکبار در سال 51 به ایران سفر کرد و اجرایی از «اورگاست» را با حضور سیاوش تهمورث، پرویز پورحسینی و فهمیه راستکار در ایران اجرا کرد که محبوبیت او را مخصوصا در سنت تئاتری ایران بسیار افزایش داد.
بروک در نوآوریاهی خود تلاش کرد با فاصله گرفتن از سنت غربی تئاتر، سنتهای شرقی و مفاهیمی مثل اسطوره، افسانه، موسیقی و بداهه گویی را وارد کار خود کند و اجراهای زیادی در مناطقی مثل خاورمیانه و آفریقا انجام داد. او همچنین در سینما هم برخی از اجراهای موفق خود را به فیلم تبدیل کرد از جمله «مارا/ساد»، «به من دروغ بگو» و «ملاقات با مردان برجسته» و اقتباسی سینمایی از رمان «سالار مگسها»
او در این سالهای با بسیاری از بازیگران شهیر تاریخ تئاتر و سینما مانند پل اسکافیلد، لارنس اولیویه، ویوین لی، بن کینگزلی و پاتریک استوارت کار کرد. فلسفه او در تئاتر شاید بیش از هرچیزی در کلمات اول کتاب «فضای خالی» او، یکی از تاثیرگذارترین کتابهای تئاتر معاصر و الهام بخش نسلهایی از تئاتر آلترناتیو، باشد که نوشت:«من میتوانم هر فضای خالیای را بگیرم و آن را صحنه بنامم. اینکه شخصی از یک فضای خالی عبور میکند در حالی که کس دیگری او را تماشا میکند، تمام چیزی است که برای عمل تئاتر نیاز است.»